Dla wielu ludzi, a zwłaszcza dla mieszkańców wsi, tradycja jest bardzo ważna. Choć kojarzy nam się z tym co trwałe, pewne, niezmienne, z tym, co należy w tej samej formie przekazywać z pokolenia na pokolenie, tradycja ciągle wymyka się spod naszej kontroli, podlegając wpływowi świata obecnego i ulegając przemianom. Rozwija się, przybierając nowe formy, funkcje, albo zanika – nie pielęgnowana i zapomniana.
Tradycje świąteczne też takim przemianom ulegają. W tym roku, pewnie bardziej niż zwykle, bo pierwszy raz będziemy Święta Bożego Narodzenia przeżywać z naszymi braćmi z Ukrainy, tymi którzy są u nas, w kraju i tymi, którzy będą je obchodzić w zniszczonych, nieogrzewanych, nieoświetlonych mieszkaniach Ukrainy. Dlatego nie będą to święta takie same, jak choćby rok temu, a tradycyjny talerzyk dla nieznajomego gościa nabierze nowego znaczenia i przestanie być tylko symbolem.
Tradycje składające się na dziedzictwo kulturowe krajów zawsze czerpały najwięcej z różnorodności, z przenikania się zwyczajów różnych narodów, wspólnot, grup etnicznych, z doświadczeń wojen, bitew, uchodźctwa, wygnania, z wędrówki. Także ze współistnienia na jednej ziemi różnych narodów. Nasi pradziadowie obchodzili już te święta razem z pradziadami dzisiejszych Ukraińców, tyle, że w czasie pokoju. Odwiedzali się wzajemnie, by świętować wspólnie.
Dziś chcemy na to nasze dziedzictwo spojrzeć jak na otwartą przestrzeń, do której zaprosimy naszych sąsiadów z Ukrainy, i w której znajdzie się miejsce na wymianę świątecznych tradycji i żywą tradycję niesienia pomocy potrzebującym sąsiadom.
