Na obrazie wnętrza dworu z XVIII w. znajdujemy nieodzowny tam sprzęt – meble kolbuszowskie, ozdoba wnętrz dworu, a często duma wobec sąsiadów. Zrośnięta jest z niemi postać szlachcica-sarmaty, w kontuszu i przy karabeli, z pietyzmem chowającego do sekretnej skrytki biurka kolbuszowskiego pamiątki rodzinne, albo znów przypomina nam „panów braci” w domowych kitajkowych żupanach, zajętych przy kolbuszowskiej warcabni grą po trudach gospodarowania. [Stefan Sienicki, „Meble kolbuszowskie”]

Jednym z najnowszych nabytków naszego Muzeum, niezwykle cennym zarówno ze względu na rzadkość tego typu obiektów na rynku antykwarycznym, jak i na przynależność do grupy tzw. „mebli kolbuszowskich” jest XVIII-wieczna komoda z nadstawą. Mebel został zakupiony przy wsparciu finansowym Urzędu Marszałkowskiego Województwa Podkarpackiego.

Meble kolbuszowskie, robota kolbuszowska, kolbuszowszczyzna…

…wyrażenia te zapewne dla wielu z nas nie są obce. By omówić okoliczności powstania interesującego nas obiektu należy je, choćby krótko, scharakteryzować.

Najczęściej określa się tak meble wytwarzane na przestrzeni XVIII w., zwłaszcza w 2. jego połowie i na początku XIX stulecia w Kolbuszowej i okolicy. Region ten od schyłku XVII w. słynął z warsztatów meblarskich. Wyrabiano meble o prostych formach: skrzyniowe praski, kredensy, biurka, szafy, szafki kątowe i szkatułki. Wykonywano także sporo galanterii drzewnej – szachy, warcabnice, kasetki oraz instrumenty muzyczne, głównie skrzypce. Do dziś zachowało się niewiele mebli szkieletowych – kanap, krzeseł, stołów, łóżek itp. Znane są meble kolbuszowskie o formach późnego baroku, rokoka, klasycyzmu i biedermeier.

Meble wytwarzano z miękkiego drewna z okładzinami z gatunków szlachetnych, jak: cis, orzech, jesion, dąb i drzewa owocowe (śliwa, trześnia, grusza). Oryginalną cechą stylową tzw. roboty kolbuszowskiej jest sposób fornirowania oraz komponowania okładziny i intarsji w układzie symetrycznym, podkreślającym budowę mebla. Tworzono je z małych, grubych kawałków okleiny, a poszczególne układy zamykano w ramki złożone z szerokich wstęg, głównie z forniru orzechowego oraz żyłki z jaworu, czarnego dębu, czereśni itp. Wśród wzorów intarsji pojawiały się motywy geometryczne (pasy, gwiazdy, szachownice) i roślinne, rzadziej figuralne czy heraldyczne. W stosowanych zdobieniach mebli widoczne są wpływy meblarstwa niemieckiego i austriackiego.

Źródło: Informacja prasowa